સફળતાની કિંમત મનની એકાગ્રતા છે.

એકાગ્રતાની જીત

દ્વારકાના નાનકડા ગામમાં રહેતો હતો અર્જુન, એક ૧૮ વર્ષનો યુવાન. અર્જુનનું સપનું હતું ગુજરાતની નામાંકિત યુનિવર્સિટીમાં એન્જિનિયરિંગની ડિગ્રી મેળવવી. પરંતુ તેની આર્થિક સ્થિતિ નબળી હતી, અને ગામની શાળામાં ભણવાની સુવિધાઓ પણ મર્યાદિત હતી. ગામના લોકો તેને હસતા, “આવી હાલતમાં એન્જિનિયર કેવી રીતે બનીશ?”

એક દિવસ, ગામમાં એક સ્પર્ધાની જાહેરાત થઈ—‘ગુજરાત યુવા પ્રતિભા’. વિજેતાને સંપૂર્ણ શિષ્યવૃત્તિ અને અમદાવાદની ટોચની કોલેજમાં પ્રવેશ મળવાનો હતો. અર્જુનને આ તક જીવન બદલી નાખે તેવી લાગી. પણ સમસ્યા એ હતી કે તેની પાસે પૂરતા પુસ્તકો નહોતા, અને ગામમાં ઘણાં બધાં ખેતરનાં કામ હતાં જે દિવસનો મોટો ભાગ લઈ લેતાં.

અર્જુનનો દિવસ ખેતરમાં પસાર થતો, અને રાતે તે થાકીને ઘરે આવતો. શરૂઆતમાં તે ભણવાનો પ્રયત્ન કરતો, પણ મન ભટકતું—ક્યારેક મિત્રોની વાતોમાં, ક્યારેક ગામની ગપસપમાં. પરીક્ષાનો સમય નજીક આવતો જતો હતો, અને તેની તૈયારી અધૂરી હતી. એક રાતે, તેના દાદાએ તેને બેસાડીને કહ્યું, “બેટા, સફળતાની કિંમત મનની એકાગ્રતા છે. જો તું લક્ષ્ય પર ધ્યાન નહીં રાખે, તો સપનાં સપનાં જ રહેશે.”

આ વાત અર્જુનના મનમાં ઘર કરી ગઈ. બીજે દિવસથી તેણે નવો નિયમ બનાવ્યો—દિવસે ખેતરનું કામ, અને રાતે બે કલાક ફક્ત ભણવું. ફોન બંધ, મિત્રો સાથે ગપ્પાં નહીં, અને ગામની ચિંતાઓને દૂર રાખી. નાની દીવટની ઝાંખી રોશનીમાં તે ગણિતના સૂત્રો અને વિજ્ઞાનના સિદ્ધાંતો રટતો. તેનું મન હવે એક જ લક્ષ્ય પર કેન્દ્રિત થઈ ગયું—સ્પર્ધા જીતવી.

સ્પર્ધાનો દિવસ આવ્યો. અમદાવાદમાં યોજાયેલી આ પરીક્ષામાં હજારો વિદ્યાર્થીઓ હતા, પણ અર્જુનની એકાગ્રતાએ તેને અલગ રાખ્યો. પરિણામ જાહેર થયું—અર્જુન પ્રથમ સ્થાને! ગામમાં પાછો ફરતાં લોકો તેની વાહવાહી કરતા હતા. જે લોકો હસતા હતા, તેઓ હવે તેની સફળતાની વાતો કરતા હતા.

અર્જુનને સમજાયું કે સફળતા માટે બધું જ હોવું જરૂરી નથી—બસ, મનની એકાગ્રતા હોવી જોઈએ. તેણે એક નાની દીવટથી શરૂ કરીને પોતાનું સપનું સાકાર કર્યું, અને ગામના યુવાનો માટે પ્રેરણા બની ગયો.

નીતિ : સફળતાની કિંમત મનની એકાગ્રતા છે. જો મન લક્ષ્ય પર સ્થિર રહે, તો મુશ્કેલીઓ પણ જીતી શકાય છે.