સાચું સુખ અપેક્ષા છોડવામાં છે.

અપેક્ષાનો અંત

એક નાના ગામમાં રેખા નામની એક યુવતી રહેતી હતી. રેખા ખૂબ મહેનતુ અને સપનાં જોનારી હતી. તેને હંમેશા લાગતું કે જો તેની પાસે મોટું ઘર હશે, સારી નોકરી હશે અને લોકો તેની પ્રશંસા કરશે, તો જ તે ખુશ રહી શકશે. તે પોતાના પરિવાર, મિત્રો અને ગામના લોકો પાસેથી પણ ઘણી અપેક્ષાઓ રાખતી. “મારા પિતાએ મને વધુ મદદ કરવી જોઈએ, મારા મિત્રોએ મારી સફળતા માટે ખુશ થવું જોઈએ,” એવું તે હંમેશા વિચારતી.

એક દિવસ રેખાને શહેરમાં નોકરી મળી. તે ખૂબ ખુશ થઈ, કારણ કે તેને લાગ્યું કે હવે તેના બધા સપનાં સાકાર થશે. પણ શહેરમાં જઈને તેની અપેક્ષાઓ એક પછી એક તૂટવા લાગી. નોકરીમાં દબાણ ઘણું હતું, સાથીઓ તેની સાથે સ્પર્ધા કરતા હતા, અને ઘરે પાછા ગામમાંથી પણ કોઈ તેની ચિંતા કરવા આવતું નહોતું. રેખા દુઃખી થઈ ગઈ અને વિચારવા લાગી, “મેં આ બધું ધાર્યું હતું, પણ કંઈ મળ્યું નહીં. બધા મને નિષ્ફળ ગણે છે.”

એક સાંજે રેખા શહેરના નદીકિનારે બેસી હતી, ત્યાં તેની નજર એક વૃદ્ધ માછીમાર પર પડી. તેનું નામ હતું નારણકાકા. નારણકાકા દરરોજ સવારે નદીમાં માછલાં પકડતા, થોડાં વેચતા અને થોડાં ઘરે લઈ જતા. તેમના ચહેરા પર હંમેશા શાંતિ અને સ્મિત હતું. રેખાએ તેમને પૂછ્યું, “કાકા, તમારી પાસે ઘણું નથી, તો પણ તમે આટલા ખુશ કેવી રીતે રહો છો?”

નારણકાકાએ હસીને જવાબ આપ્યો, “બેટા, મેં અપેક્ષાઓ છોડી દીધી છે. હું એ નથી વિચારતો કે મને મોટી બોટ મળવી જોઈએ કે ઘણાં પૈસા કમાવવા જોઈએ. જે મળે છે તેનાથી હું સંતોષ માનું છું, અને જે નથી મળતું તેની પાછળ દોડતો નથી. આથી મારું મન હળવું રહે છે.”

રેખાએ નારણકાકાની વાત સાંભળી અને ઊંડો વિચાર કર્યો. તેણે સમજ્યું કે તેનું દુઃખ અપેક્ષાઓના ભારથી જ આવે છે. બીજા દિવસથી તેણે પોતાની નોકરીને એક નવી નજરથી જોવાનું શરૂ કર્યું. તેણે બોસ પાસેથી પ્રશંસા કે મિત્રો પાસેથી સાથની આશા રાખવાનું છોડી દીધું. તે જે છે તેનામાં ખુશ રહેવા લાગી અને પોતાની નાની-નાની સફળતાઓની કદર કરવા લાગી.

થોડા સમય પછી રેખા ગામ પાછી ફરી. તેણે નાનું ઘર લીધું અને ગામના બાળકોને ભણાવવાનું શરૂ કર્યું. તેની પાસે ઓછું હતું, પણ તેના હૃદયમાં શાંતિ અને સુખ હતું. ગામના લોકો કહેવા લાગ્યા, “રેખા હવે સાચું સુખ મેળવી ગઈ છે.”

નીતિ: “સાચું સુખ અપેક્ષા છોડવામાં છે. જે છે તેને સ્વીકારીને જીવવામાં જ જીવનનો આનંદ છુપાયેલો છે.”