આ દુનિયામાં કંઈ પણ કાયમી નથી

બદલાતી દુનિયા

અમરેલી નામના નાના ગામમાં રાજેશ નામનો એક ખેડૂત રહેતો હતો. રાજેશ પાસે થોડી જમીન હતી, એક નાનું ઘર હતું, અને તેની પત્ની સીમા અને બે બાળકો સાથે તે ખુશહાલ જીવન જીવતો હતો. તેની જમીન પર એક વિશાળ આંબાનો ઝાડ હતો, જે દર વર્ષે મીઠાં અને રસદાર આંબા આપતું. રાજેશને તે ઝાડ પર ખૂબ ગર્વ હતો. “આ ઝાડ મારી સંપત્તિ છે, આજીવન મને ફળ આપશે,” એમ તે ગામલોકોને કહેતો.

એક દિવસ ગામમાં ભયંકર તોફાન આવ્યું. રાતભર પવન ગાજ્યો, વીજળી કડકી, અને સવારે જ્યારે રાજેશ ખેતરે ગયો, ત્યારે તેનું પ્રિય આંબાનું ઝાડ જમીન પર પડેલું જોયું. તેનું હૃદય તૂટી ગયું. “આ ઝાડ તો મારું સર્વસ્વ હતું! હવે શું થશે?” તે વિલાપ કરવા લાગ્યો.

સીમાએ તેને સમજાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો, “રાજેશ, દુઃખ ન કર. આ દુનિયામાં કંઈ પણ કાયમી નથી. ઝાડ ગયું, પણ આપણે જીવતા છીએ. નવું ઝાડ ઉગાડીશું.”

પરંતુ રાજેશનું મન શાંત ન થયું. તેણે ખેતી કરવાનું ઓછું કરી દીધું અને દિવસો સુધી ઝાડની યાદમાં ડૂબેલો રહેતો. થોડા મહિના પછી, અચાનક સીમાને ગંભીર બીમારી થઈ. ડોક્ટરે કહ્યું કે તેને બચાવવા માટે ઘણા પૈસાની જરૂર છે. રાજેશ પાસે હવે બચત નહોતી, કારણ કે તેણે ખેતી પર ધ્યાન નહોતું આપ્યું.

એક રાત્રે, રાજેશ ઘરની બહાર બેઠો હતો અને આકાશ તરફ જોઈ રહ્યો હતો. તારાઓ ચમકતા હતા, પણ થોડી વારમાં વાદળોએ તેમને ઢાંકી દીધા. તેને અચાનક ખ્યાલ આવ્યો, “આ તારાઓ પણ કાયમી નથી દેખાતા, વાદળો આવે ને જાય. બધું જ બદલાય છે.” તેના મનમાં સીમાની વાત ગુંજી: “આ દુનિયામાં કંઈ પણ કાયમી નથી.”

બીજે દિવસે, રાજેશે પોતાની જમીનનો એક ભાગ વેચી દીધો અને સીમાની સારવાર શરૂ કરાવી. તે ફરીથી ખેતીમાં લાગી ગયો અને નાનું આંબાનું ઝાડ વાવ્યું. સીમા ધીમે-ધીમે સાજી થઈ. રાજેશે સમજી લીધું કે જે આવે છે તે જાય છે—પણ જીવનને જેમ છે તેમ સ્વીકારીને આગળ વધવું જ પડે છે.

નીતિ: આ વાર્તા બતાવે છે કે દુનિયામાં બધું અસ્થાયી છે—સંપત્તિ, સંબંધો કે સંજોગો. જે ગયું તેનું દુઃખ ન કરીને, જે છે તેની સાથે જીવવામાં જ સાચી સમજણ અને સુખ રહેલું છે.